Orðið salún má rekja í íslenskum heimildum aftur til fjórtándu aldar og þá oftast í merkingunni rúmábreiða. Það er sú dreglamunstursaðferð sem náði mestri útbreiðslu hér á landi á nítjándu og tuttugustu öld, eftir að láréttur vefstóll kom til landsins. Það var einnig mikið ofið á gamla kljásteinavefstaðinn en ekki er varðveittur neinn vefnaður af því tagi. Salúnvefnaður var aðallega notaður til að gera hvers konar söðuláklæði, ullarábreiður, borðdregla, húsgagnaáklæði og púðaborð.

Rósabandavefnaður er og var vinsæll hér á landi en hann var mikið ofinn í húsmæðraskólum á 20. öld. Hann flokkast sem munsturvefnaður á sléttum grunni þegar voðin er ofin þannig að einskeftu- og rósabandastig skiptast á, hvort með sínum lit í ívafinu. Rósabandavefnaður skiptist í upphleypt og slétt rósabönd. Þau sléttu má vefa á þrjú til átta sköft og skammel, en þegar sköftum og skammelum fjölgar aukast einnig möguleikar í munsturgerðinni.

Vöffluvefnaður dregur nafn sitt af því að útlit hans minnir á vöfflur eða tígla sem eru ýmist með band- eða þráðaráferð þar sem einskeftubinding liggur á milli þeirra. Vöffluvefnaður er leiddur af hringavaðmáli og hann má vefa á 4 til 10 sköftum. Einn eða fleiri þræðir eða fyrirdrög bindast aðeins einu sinni í munstureindinni og þess vegna verður að gæta þess að munstureindin sé ekki of stór þannig að löng, laus bönd myndist ekki. Vöffluvefnaður var og er einkum notaður í handklæði, rúmteppi og efni með ýfðri áferð. Sprangdregill einkennist af lausum böndum sem liggja með reglubundnu millibili á einskeftugrunni. Þessi bönd, sprangið, eru ýmist úr ívafi eða uppistöðu eða hvoru tveggja og gera voðina örlítið upphleypta. Kóngulóarvefnaður er líkur sprangdreglinum en er yfirleitt einfaldari að gerð og er ekki ofinn eftir kaflamunstrum. Kniplingavefnaður einkennist af bogum eða bylgjum sem myndast þegar voðin er ofin og líta út eins og augu eða bollar í vefnaðinum. Hann er ofinn eftir tví-, þrí- eða fjórköfluðum dregilsmunstrum. Hér áður fyrr var kniplingavefnaður ofinn eftir smágerðum dregilsmunstrum og notað fíngert uppistöðuband, en einnig er hægt að vefa hann úr tvinnuðu ullarbandi eða hafa bómull í uppistöðu. Bindingin einkennist helst af því að kaflar með einskeftubindingu skiptast á við aðra lítt bundna eða óbundna kafla.

Með því að sameina ólíkar bindingar má búa til munstur sem nefnast samsettar bindingar, og til er mikill fjöldi munsturgerða þar sem ólíkar grunnbindingar eru sameinaðar. Þær má setja saman þannig að munstrin verði ýmist langröndótt, þverröndótt eða rúðótt. Þegar bindimunstur eru sameinuð verður að taka tillit til þess að uppistöðuþræðir sem bindast þétt styttast meira en þeir sem bindast gisið og þess vegna er heppilegast að sameina þær bindingar sem eru álíka þéttar. Þegar tvö eða fleiri bindimunstur eru sett saman í inndrætti myndast rendur í voðinni, langsum. Þar sem ólíkar bindingar mætast þarf að gæta að því að þræðirnir bindist gagnstætt hver öðrum til þess að kaflamótin verði sem greinilegust og fallegust. Fyrst koma grunnbindimunstur af ýmsum samsettum bindingum og síðan koma bindimunstur í lit og heildarmyndir sem sýna hvernig hugsanlegur vefur gæti litið út.

Hálfdregill er yfirleitt ofinn eftir tvíkaflamunstri og hann einkennist af langröndum sem koma með reglulegu millibili. Þær myndast með svokölluðum bindiþráðum. Hver rúða í kaflamunstri táknar yfirleitt 10–16 þræði í inndráttarmunstri og því þarf að nota bindiþráð til þess að munsturþráðurinn liggi ekki laus á of stóru svæði. Bindiþráðurinn er þræddur inn á gagnstæðum sköftum hvers kafla. 1. kafli er þræddur inn á 1. og 2. hafaldaskaft og bindiþræðir í 1. kafla koma þá á sköft 3 og 4 til skiptis, á fjögurra til átta þráða fresti. 2. kafli er þræddur inn á 3. og 4. hafaldaskaft og koma þá bindiþræðirnir á sköft 1 og 2 til skiptis, á fjögurra til átta þráða fresti. Hálfdregill er mest notaður í handklæði, dúkavoðir og áklæði en einnig má nota hann á fjölbreyttari hátt með grófari uppistöðu og ívafi.

Daladregill er uppruninn í Dölunum í Svíþjóð og dregur nafn sitt af því. Hann er fjórskefta dregill sem er ofinn eftir smágerðu kaflamunstri. Sérkenni daladregils er að hvert munsturfyrirdrag liggur ýmist á réttunni, röngunni eða inni í einskeftunni. Það liggur ofan á þeim kafla sem ofið er í hverju sinni, undir þann sem dreginn er inn á gagnstæð sköft og inni í einskeftunni í þeim köflum sem hafa sameiginlegt skaft. Munsturfyrirdrögin mynda mislöng bönd þó að sami þráðafjöldi sé í köflunum vegna þess hvernig einskeftan binst á kaflamótum. Ein rúða í kaflamunstri táknar einhvern jafnan þráðafjölda, oftast fjóra þræði.

Austurbotnsdregill er eins og nafnið bendir til, uppruninn í Finnlandi og hann má vefa eftir tví-, þrí- eða fjórköfluðum dregilsmunstrum. Hann er ofinn á fjórum hafaldasköftum eins og salún, daladregill, hálfdregill. Í Austurbotnsdregli er fjórði hver þráður yfirleitt notaður sem bindiþráður og munsturbandið er því mjög þétt bundið og fer aldrei yfir fleiri þræði en fjóra. Ofið er eftir smágerðum þrí- eða fjórkaflamunstrum þar sem tveir og tveir kaflar mynda gjarnan munstur samtímis. Hver rúða táknar að jafnaði þrjá þræði og einn bindiþráð. Því eru í raun notuð þrjú sköft af fjórum fyrir hvern kafla þannig að venjulega vefst í tvo kafla samtímis. Ef kaflarnir koma í réttri röð hver á eftir öðrum, má sleppa bindiþræðinum við kaflaskipti eða hafa tvo bindiþræði, þannig að hver kafli byrjar og endar á bindiþræði.