Brekánsvefnaður hefur fengið nafn sitt af því að hér áður fyrr var algengt að ofnar væru rúmábreiður sem nefndar voru brekán eða brekan og vefnaðargerðin fékk smám saman það heiti. Gerðir brekáns eru tvær, ívafsbrekán, þar sem ívafið hylur uppistöðuna, og þráðarbrekán en þar hylur uppistaðan ívafið. Í ívafsbrekán er notaður frekar grófur uppistöðuþráður, t.d. bómull 12/6 eða hör 8/4, og gróf skeið 25/10, 30/10 eða 35/10 til þess að ívafið verði nógu þétt og hylji sem best uppistöðuþræðina. Í þráðarbrekáni er uppistaðan höfð mjög þétt en ívafið gróft þannig að nánast ekkert sést í ívafsþráðinn á voðinni. Algengt er að nota fínan þráð, t.d. bómull 16/2, 20/2 eða hör 16/2, og eru þá hafðir allt upp í 40 þræðir á cm í uppistöðu. Þá eru oftast þræddir tveir þræðir saman í hafald og fjórir eða fleiri þræðir saman í tönn á skeið.

Jafi er yfirleitt jafnþráða eins og einskefta. Í honum fylgjast að tveir eða fleiri þræðir í uppistöðu og ívafi þannig að tveir eða fleiri uppistöðuþræðir eru dregnir inn í sama hafald og sömu tönn og ofið með sama þráðafjölda í hverju skili. Stakir þræðir geta einnig legið milli tvöföldu þráðanna.

Litamunstur í einskeftu eða fléttuvefnaður var mikið notaður í fataefni hér áður fyrr. Notaðir eru tveir, þrír, eða fleiri litatónar af ull eða bómull í efnin.

Elsta, einfaldasta og algengasta bindingin heitir einskefta og þar liggja fyrirdrögin til skiptis yfir einn og undir einn uppistöðuþráð. Nafn sitt dregur einskefta af því að í gamla kljásteinavefstaðnum var einskefta ofin með einu vefskafti en fjórskeft vaðmál var aftur á móti ofið með þrem sköftum. Einskeftu má vefa á tvö hafaldasköft og tvö skammel í láréttum vefstól, en í dag eru vefstólar yfirleitt ekki með færri hafaldasköft en fjögur og einskeftan því dregin inn á fjögur hafaldasköft og ofin eins og sýnt er á bindimunstrunum sem hér birtast. Þegar notaður er fínn þráður með þéttu varpi er oft hentugra að draga inn á fjögur hafaldasköft og binda upp fjögur skammel í trissuvefstól. Þá er fyrsta og þriðja skammel stigið samtímis og annað og fjórða skammel til að fá annan hvern uppistöðuþráð til að hækka og lækka til skiptis. Sigrún P. Blöndal segir í bók sinni að einn fallegasti vefnaður sem hafi verið ofinn hér á landi sé ullareinskefta sem var notuð í fatnað, kjóla og peysufatasvuntur og eru nokkur af hennar munstrum inni í gagnagrunni þessum.